wróżby, która miała przesądzić o podjęciu lub zaniechaniu wyprawy łupieżczej, kapłan prowadził owego konia za uzdę i osiodłanego. Jeżeli koń trzykrotnie przeprowadzony tam i z powrotem przez dziewięć rozłożonych na ziemi włóczni żadnej nie potrącił, uznawano to za dobry znak. W połączeniu z jednoznacznym stwierdzeniem Herborda, że nikt nie był godzien na tym koniu jeździć, siodło zakładane do wróżby ma wymowę, na którą hagiograf nie zwrócił uwagi. Więcej przenikliwości wykazał w tym wypadku Wolfger z Prüfening: stwierdził, że ów koń należał według Szczecinian do boga Trzygława i dlatego siodło jego, jak przystoi bóstwu, ozdobione było złotem i srebrem (Preterea et equum