Małgosią nad Atlantykiem. Samolot osiągnął już odpowiednią wysokość. Loty mają jeszcze tę swoją niewinność sprzed 11 września. Nikt nie szarpie się na widok Araba, wszyscy zadowoleni, pełni braterskich uczuć - braci w dobrobycie - drzemią, bezpiecznie unoszeni w przestworzach. Od czasu do czasu niczym delikatne odbicie w pełnym brzuszku odzywa się dyskretny gong wewnętrznej sygnalizacji. Sytość. Sytość. Sytość. Na mapie wyświetlanej na wielkim ekranie przesuwa się rysunek naszego samolociku. <br>Wracam do Gosi. Mówię: <br>- Okay, wszystko obliczone - i prycham ze śmiechu.<br>Sadowię się obok niej i jeszcze raz wyciągam piersióweczkę whiskacza. Biorę potężnego łyka, aż alkohol, waląc w podniebienie, pali mnie i pozbawia tchu