Budzi mnie słońce wpadające do kajuty. Cóż za radość widzieć jego wesołe błyski na mahoniu ścian, na niklu okuć, na każdym najdrobniejszym sprzęcie. Wybiegam na pokład, wiatru ani śladu. Pacyfik gładki, połyskujący, jak szkło. Cisza...<br><br> Dwanaście godzin bez wiatru. Ciepło. Zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić. Pokład umyty, rzeczy spakowane, wszystko gotowe do lądowania. Siedzę `a la zen na rozłożonym ponownie dywanie, pisząc na maszynie ostatnie kartki książki.<br> Dwadzieścia cztery godziny ciszy. Zapalam przed figurką Buddy dwie pałeczki wonnego kadzidła, prosząc o wiatr. Pomaga jak umarłemu kadzidło. Noc oczywiście spędzam bezsennie, tłukąc się z boku na bok i myśląc o lądzie. Przypominam