Mr. MacKenzie! Czyniłem ewidentne postępy pod jego kierunkiem, bo uczył nie nudząc i nie obładowując mnie "zadaniami domowymi". Więc moja passa szczęściarza wciąż jeszcze trwała. Quousque tandem? Bo przecież byłem już dobrze wynagradzany za wykonywanie atrakcyjnego zawodu, smacznie i zdrowo jadałem (obiady domowe u pani Żochowskiej za 1 zł 20 gr. za obiad z deserem, a w niedzielę - kurczaki z mizerią), elegancko się ubierałem, a jeszcze nie dość tego - miałem najlepszego chyba w tym kraju profesora od angielskiego. I to, o ile dobrze pamiętam, nie brał ode mnie wynagrodzenia, podczas gdy małego Marianowicza uczył za ciężkie pieniądze. Interesowało go po prostu