powinny być skupione na szczeblu centralnym. Zarządzaniu przedsiębiorstwami nadano charakter dyrektywny, jednoosobowy - dyrektor był powoływany przez odpowiedniego ministra (lub prezydium właściwej rady narodowej). Nastąpiło bezpośrednie podporządkowanie przedsiębiorstw organom administracji państwowej, które z kolei były ściśle podporządkowane administracji partyjnej. Istotne decyzje gospodarcze, szczególnie personalne, podejmowane były zresztą bardzo często wprost przez gremia partyjne jako tzw. "dyrektywy" "zalecenia" i "rekomendacje". Powszechne stało się zjawisko nomenklatury stanowisk kierowniczych, sprzyjające negatywnej selekcji kadr. Państwo, które było właścicielem prawie całej gospodarki, nie troszczyło się specjalnie o ustawowe podstawy swoich różnorodnych działań wobec przedsiębiorstw - nawet jawnie bezprawne czy bezsensowne działania mogły być traktowane jako wykonywanie prawa własności