Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Głos Wielkopolski
Nr: 30/12
Miejsce wydania: Poznań
Rok: 1998
Tytuł: Głos Wielkopolski
Nr: 30/12
Miejsce wydania: Poznań
Rok: 1998
148; jeszcze przed ukończeniem 32 roku życia.
W latach osiemdziesiątych młodzi działacze zostawali nawet sekretarzami KC PZPR, czyli funkcjonariuszami władzy najwyższego szczebla. Jednym z nich był Waldemar Świrgoń, przewodniczący Związku Młodzieży Wiejskiej w latach 1980-82, który mając 28 lat został zastępcą członka KC PZPR, a rok później członkiem tego gremium oraz wpływowym sekretarzem KC PZPR do spraw mediów (1982-86).
Tak naprawdę napór młodych na najwyższe stanowiska w instytucjach państwowych rozpoczął się jednak na początku lat dziewięćdziesiątych - przede wszystkim wraz z pojawieniem się w zarządzie telewizji publicznej grupy „młodych gniewnych prawicowców”, do których przylgnął ironiczny przydomek „pampersy
W latach osiemdziesiątych młodzi działacze zostawali nawet sekretarzami KC PZPR, czyli funkcjonariuszami władzy najwyższego szczebla. Jednym z nich był Waldemar Świrgoń, przewodniczący Związku Młodzieży Wiejskiej w latach 1980-82, który mając 28 lat został zastępcą członka KC PZPR, a rok później członkiem tego gremium oraz wpływowym sekretarzem KC PZPR do spraw mediów (1982-86).
Tak naprawdę napór młodych na najwyższe stanowiska w instytucjach państwowych rozpoczął się jednak na początku lat dziewięćdziesiątych - przede wszystkim wraz z pojawieniem się w zarządzie telewizji publicznej grupy „młodych gniewnych prawicowców”, do których przylgnął ironiczny przydomek „pampersy
148; jeszcze przed ukończeniem 32 roku życia.<br><br>W latach osiemdziesiątych młodzi działacze zostawali nawet sekretarzami KC PZPR, czyli funkcjonariuszami władzy najwyższego szczebla. Jednym z nich był Waldemar Świrgoń, przewodniczący Związku Młodzieży Wiejskiej w latach 1980-82, który mając 28 lat został zastępcą członka KC PZPR, a rok później członkiem tego gremium oraz wpływowym sekretarzem KC PZPR do spraw mediów (1982-86).<br><br>Tak naprawdę napór młodych na najwyższe stanowiska w instytucjach państwowych rozpoczął się jednak na początku lat dziewięćdziesiątych - przede wszystkim wraz z pojawieniem się w zarządzie telewizji publicznej grupy „młodych gniewnych prawicowców”, do których przylgnął ironiczny przydomek „pampersy
