głodowały. Żyli my ubogo, ale chędogo - podkreśla. - Nie chodziły nigdy brudne ani &lt;dialect&gt;obtargane&lt;/&gt;. Rosły zdrowe. Dziękować Bogu, nie było &lt;dialect&gt;zodnego sietnioka&lt;/&gt;, ino &lt;dialect&gt;syćko&lt;/&gt; do światu - dodaje. - Jadło się skromnie. Nie było takich cudownych obiadów, jak dzisiaj. Na co dzień był krupnik omaszczony skórką gęsią, a w niedzielę był bób albo groch z kapustą i kaszą. Chleb my piekli w każdą sobotę. Masło się głównie robiło na sprzedaż, jak co zostało, to był rarytas - opowiada.<br>- Chłopa miałam dobrego. Nie patrzył wódki. Umarł w 1983 roku, jak miał 90 lat - mówi. Anna Łapczyńska chorowała rzadko. W młodości przeszła tyfus, leżała wtedy w szpitalu