do skrzyni, którą żandarmi <br>śpiesznie zabijali. Każde uderzenie młotka trafiało w serca patrzących. Kiedy <br>rzucono skrzynię na wóz, nic już nie mogło powstrzymać zrozpaczonych ludzi. <br>Tratowały ich konie, kozacy smagali nahajkami, sołdaci walili kolbami, padali <br>ranni i zabici. Płacz chóralny i jęk biły pod niebiosa. Z gromadki uwięzionych <br>księży krzyknął gromko ksiądz Antulski: "Dzieci! Odstąpcie! Ufajcie! Ona powróci! <br>Ufajcie! Ona powróci!" Skoczyli ku niemu żandarmi, wepchnęli na wózek. Konie <br>ruszyły galopem. Ksiądz wołał wciąż: "Ona powróci! Powróci!" - i z tym wołaniem, <br>z tą wzniesioną ręką znikł z oczu patrzących; nie widziano go już nigdy więcej.<br>Lata szły a szły dla Podlasia