oczy.<br>Pani Barbara zaczęła się w milczeniu ubierać. Agnisia zbudziła się i pytała:<br>- Mamusiu, co się stało? Co tatuś powiedział? - Nic, śpij dziecko. Idziemy do babci.<br>Pani Adamowa Ostrzeńska leżała przykryta już nie kołdrą, lecz prześcieradłem po szyję. W głowach łóżka na słupku od kwiatów paliła się zdjęta ze ściany gromnica. Okno było otwarte, ogród szarzał pod niebem bez barwy. Od czasu do czasu słychać było głosy pierwszych ptaków, brzmiące świeżo i przenikliwie.<br>- Pomóż mi zestawić kaktusy - szepnęła pani Barbara krzątając się i płacząc. - I daj krzesło. Niech tu stoją przy mamie. Tak je zawsze lubiła.<br>Gdy wstał dzień, Bogumił wysłał