krajowym układzie zamkniętym.<br> Zapragnąłem tam drukować. Nie będę nadal żył z ciężarem cenzury i szuflady z zakazanymi rękopisami. Lecz w tamtym czasie to był trudny wybór. Jest rok 1969. Pisarze, starsze pokolenie pisarzy, ale i moi rówieśnicy absolutnie byli związani z wydawniczym obiegiem państwowym. Odstawała od tego modelu jedynie mała grupka twórców skupiona wokół Tygodnika Powszechnego, Znaku i Więzi. Nakłady, oddźwięk czytelniczy. To znajdowało się w kraju. Paryska Kultura była tak daleko. Działała też na pewno trująca moc propagandy, która niezmiennie wiązała środowisko Kultury i Instytutu Literackiego z C.IA., służbą obcym mocarstwom, imperializmem amerykańskim itp.<br> Posługiwano się całą gamą epitetów