wątła nóżka nie daje im szans na wygrzebanie się spod nagle <br>opadłego osadu. Dlatego ramienionogi zawiasowe związane są przede wszystkim ze <br>środowiskami o powolnym tempie sedymentacji, szczególnie wapiennego mułu. Niektóre z nich wręcz spoczywały na dnie morskim. Taki styl życia doskonaliły ramienionogi z wielkiej paleozoicznej gałęzi ewolucyjnej Strophomenida. Ich skorupka grzbietowa była płaska, lub nawet wklęsła. Część z nich przystosowała się do zakotwiczania w miękkim osadzie za pomocą długich kolców (np. Poloniproductus; ryc. 4.9). Inne wytworzyły zdolność cementacji do twardego podłoża (np. Strophalosia), co umożliwiło im udział w budowie raf. Aparat czułkowy przylegał ściśle do grzbietowej skorupki, a komplikacja układu