ewolucyjnej Strophomenida. Ich skorupka grzbietowa była płaska, lub nawet wklęsła. Część z nich przystosowała się do zakotwiczania w miękkim osadzie za pomocą długich kolców (np. Poloniproductus; ryc. 4.9). Inne wytworzyły zdolność cementacji do twardego podłoża (np. Strophalosia), co umożliwiło im udział w budowie raf. Aparat czułkowy przylegał ściśle do grzbietowej skorupki, a komplikacja układu jego płatów często znajdowała wyraz w zgrubieniach na jej wewnętrznej powierzchni.<br><br>&lt;tit&gt;Resorpcja zawiasu muszli&lt;/&gt;<br><br>Prostolinijny zarys brzegu zawiasowego pociąga za sobą cechy geometrii muszli niekorzystne z punktu widzenia wytrzymałości mechanicznej. Okolice po bokach muuszli w pobliżu zawiasu muszą być wtedy wklęsłe. Przy zgniataniu muszli działają w