i mówić. Patrzę z okien na trawnik przed domem. Basia siedzi na ziemi w kole szeroko rozłożonej spódniczki i maluje. Nad jej rysunkiem pochylają się główki dzieci siedzących w milczeniu. Mogą tak siedzieć godzinami i patrzeć, jak ołówek biega po papierze, jak po rysunku rozlewa się farba. Są ciche i grzeczne - niemal zaklęte. A dalej chodzi mały Filip, zataczając się w swych pierwszych wędrówkach na nogach. Czasem przysiada, rozgląda się i wygląda tak, jakby bezustannie czegoś szukał i nie mógł znaleźć.<br>W pokoju jest chłód starego i od lat nie opalanego domu, przez okna wpadają ciepłe powiewy. Zegar kościelny wybija dwukrotnie