żelaznymi, galanterią i zabawkami. Nie jest to taki sklep, jakie widziałem w Warszawie, ale zgromadzone w nin towary podniecają moją wyobraźnię i upodabniają go do Sezamu. Żona Mieńszykowa, płaczliwa i zahukana babina; prowadzi kasę. Za ladą stoi sam Mieńszykow, dostojny, gruby, brodaty... Gdy wchodzę z ojcem do sklepu, jest uprzedzająco grzeczny i żeby sprawić ojcu przyjemność, mówi z uznaniem:<br><br>- Udał się panu! Chłopak jak malina!<br><br>Po czym, zwracając się do żony, dodaje:<br><br>- Przydałby się nam taki, Wasyliso!<br><br>Mieńszykow nie ma dzieci i żywi o to żal do żony. Raz nawet powiedział do ojca:<br><br>- Rzucę ją, przysięgam, że rzucę! Wezmę sobie młodą