aby go zbawić (por. J 3,17), był On wprawdzie nieprzejednany wobec grzechu, ale cierpliwy i miłosierny dla grzesznikówť"</>. Kiedy Jan Paweł II pisze o złu i o grzechu, to zarazem podkreśla, że mówiąc o konkretnym człowieku, trzeba wziąć pod uwagę wszelkie uwarunkowania psychologiczne, społeczne, kulturowe, które mogą radykalnie zmieniać grzeszność czynu, ale nie mogą czynu złego zamienić w czyn obojętny moralnie, a tym bardziej dobry. Pisząc o grzechu, pisze też o miłości: "Nawet wówczas, gdy człowiek grzeszy, Bóg szuka go i kocha, aby wzajemna relacja nie uległa rozbiciu" (Orientale lumen). Pisząc o grzechu, pisze też o nadziei: <q>„Człowiek, który