daleki gwizd; na stację z łoskotem i sykiem wtoczył się długi pasażerski pociąg zostawiając za sobą pióropusz dymu.<br><br>Rozglądaliśmy się uważnie szukając w oknach wagonów znajomych twarzy.<br><br>Nagle za sobą usłyszałem okrzyk: "Jesteśmy!" i zobaczyłem Sieriożę. Był w mundurze gimnazisty. Wydało mi się, że wyrósł i zmężniał. Po chwili Jurczenko, gubiąc binokle uwiązane na jedwabnym sznurku, ściskał już matkę i Krysię, wesoło witał się ze mną i wołał uradowany:<br><br>- Nareszcie widzimy się znowu! Krysoczka, Adamczyk! A gdzie Stanisław Bernardowicz? Nie przyjechaliście do mnie na bliny, zdrajcy! A pani jak zawsze z parasolką, Eleonora Karłowna... Nie lubimy piegów, co? Kazimiro Wacławowna, niechże