trudnością daje się rozpoznać oblicze Chrystusa. W ten sposób zarysowuje się jeden z największych paradoksów egzystencji Kościoła, z którym wierzący stykają się na co dzień. Dodajmy do tego wyznanie wiary w "jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół", które rozbrzmiewa w Kościołach widzialnie podzielonych i skłóconych, nie wyglądających bynajmniej na "święte", gubiących się we własnych partykularyzmach konfesyjnych i dążeniach aż nazbyt ludzkich. To, co już miało być najbardziej czytelnym znakiem obecności Boga w świecie, swoim obecnym kształtem mówi raczej o jeszcze nie spełnionym oczekiwaniu. Rozdźwięk ten i wynikające stąd napięcia istnieją w Kościele nie od dziś i nie od wczoraj. Nie zaistniał