zarechotał obleśnie Zygmunt. - Daj jeszcze browca.<br>Cały Zygmunt! Z jednej strony mitologiczne bajdurzenia, infantylne bajeczki rodem z Andersena, a z drugiej - chlanie i chujowa odmiana cynizmu. Liryczny i obrzydliwy, zależnie od nastroju i sytuacji. Bocian pstryknął puszką i podał Zygmuntowi. Robiło się wesoło, nadciągała Zygmuntowa fatamorgana, kolorując czerń nieba, bo gwiazdy zaczęły świecić Zygmuntowi jak światła Las Wegas.<br>- Że ty wszystko musisz obrzydzić! - jęknął Bocian. - Ona nie taka.<br>- A skąd wiesz?<br>- Wiem!<br>- No skąd? No!... - Zygmunt nagle poderwał się z fotela. - Ona nie taka! Ona nie taka! A jaka? To jedno ci powiem, żebyś na frajera nie wyszedł, dla twojego dobra