północne nalegały, aby uwzględniać niewolników przy płaceniu podatków, nie zaś przy określaniu stopnia reprezentacji do Kongresu. Południowe stany miały koncepcję odwrotną. Po dłuższych debatach uzgodniono wreszcie, że 3/5 niewolników uwzględni się zarówno w sprawach podatkowych, jak i reprezentacji w Kongresie. Sporną kwestią były również zasady regulowania przez rząd działalności handlowej.<br>Plan Wirginii, choć przedstawiony przez Randolpha, opracowany został w znacznej części przez Madisona. Jeżeli zaś chodzi o kompromisową formułę, żeby 5 niewolników odpowiadało 3 wolnym obywatelom, to Madison wysunął ją jeszcze w 1783 r. w odniesieniu do reprezentacji w Kongresie. Trzeba przyznać, że jest to stanowisko, które trudno pogodzić z