ministra ds. integracji europejskiej, narodził się pomysł i powstał projekt narodowej pożyczki prywatyzacyjnej. Celem pożyczki było uzyskanie środków na pokrycie szybko rosnącego wówczas deficytu budżetowego. Jej istota polegała na sprzedaży obligacji zamiennych na akcje wielkich przedsiębiorstw, które miały być prywatyzowane w przyszłości - Telekomunikacji Polskiej SA, KGHM SA, sektora naftowego, central handlu zagranicznego. Planowano dwie emisje obligacji, które miały przynieść budżetowi w latach 1994-1995 ok. 1,5 mld USD dodatkowych wpływów. Przedsiębiorstwa wytypowane do programu miały wnieść doń 40<symbol desc="per cent"> swoich akcji, reszta miała podlegać konwencjonalnej prywatyzacji. Jednak zarówno ratalna sprzedaż przedsiębiorstw (do 1997r.), jak i narodowa pożyczka prywatyzacyjna pozostały w sferze projektów