i spokojnie, odbijając jak w lustrze nadbrzeżne drzewa. Dalej mała żaglówka pruła spokojną toń, marszcząc jej powierzchnię w ślad wydłużonego trójkąta. Ponad przystanią szybowały dwie rybitwy. Jedna z nich zatrzepotała nagle skrzydłami i jak kamień spadła na wodę, po czym wzbiła się, unosząc w dziobie migocącą rybkę.<br>Srebrna minęła pomost, hangar na kajaki i skierowała się ku małemu pawilonowi, przed którym stało kilka barwnych stolików osłoniętych wielkimi parasolami. Była to kawiarenka. Stoliki stały puste. Tylko przy jednym z nich siedział krępy jegomość w tyrolskich spodenkach. Twarz zakrył płachtą gazety, jakby w ten sposób starał się odgrodzić od otaczającego go świata. Srebrna