rodzaju ludzkiego obcym filozofii i sztuce, a buntownikiem przeciw części najbardziej boskiej w nas samych" (73a). Wniosek: według Platona nadmierna szybkość ruchów człowieka - zarówno wewnętrznych, jak zewnętrznych - jest sprzeczna z jego godnością, nie odpowiada jego boskiej istocie.<br>To oczywiście znacząca konstatacja. Stanowi ona część ideału człowieka, dla którego wzorem była harmonia. Przedstawiając obraz wszechświata Platon bardzo się trudził, aby zarówno rozmaite prędkości, z jakimi poruszają się planety, jak szybsze i wolniejsze ruchy materialnych cząstek w przyrodzie poddać pitagorejskiej harmonii i uczynić "obrazem czasu, który naśladuje wieczność" (38a). Pisał także, iż po to bogowie dali człowiekowi oczy i uszy, abyśmy owe kosmiczne