monumentalnych dzieł żałobnych z Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta na czele, a jednocześnie dzięki operowaniu prostym, "prehistorycznym" językiem muzycznym, wywiedzionym jak gdyby z samych jej początków. Górecki wstrzelił się też doskonale w nadal żywą na początku lat dziewięćdziesiątych modę na muzykę New Age, oferującą delikatnie snujący się dźwięk, ustrojony w tradycyjną harmonię. Poza tym wreszcie i może najdobitniej uświadamiał rockowcom, że podejmowane w dziejach ich muzyki próby wykorzystania orkiestry czy symfonicznej struktury utworów były śmieszne, bo utwór skomponowany i zagrany przez fachowców osiąga niedostępne im wyżyny i oddziałuje stokrotnie silniej. Nie bez znaczenia był też fakt, że zrodził się swego rodzaju snobizm