znika.<br>Monotematyczność Manfreda sprawia, że kosmiczny ton emanuje z każdej przestrzeni, w jakiej Byron ustawia bohatera. Nie tylko w porze nocy. Jest w dramacie scena dziejąca się o poranku. Piękny, sielski, konwencjonalny widok o wschodzie słońca. Rozległa przestrzeń widziana ze szczytu - kojąca i spokojna, z emocjonalnym tonem natury współgra muzyka: harmonijne tony fujarki i dzwonki trzody. Ale im bardziej liryczny to pejzaż, tym mocniej prawem kontrastu współtworzy dramaturgię obrazu: Manfred widzi go bowiem z dala, ze szczytu gór, jest odcięty od niego przepaścią i powstającymi mgłami.<br>Manfred stoi u progu wszechświata, ale przez cały tok dramatu jest przywiązany do ziemi, dopiero