i dotarł na Awentyn. Dwa rzędy wysokich <br>domów stanowiły ścianę wąskich, krętych uliczek. Budynki liczyły przeważnie <br>po pięć, sześć pięter. Drewniane schody kryte daszkami biegły stromo wzdłuż <br>ścian. W małych okienkach tu i tam połyskiwało światło. Arie przeszedł ciemną <br>sień. Nie zatrzymał się w ogródku pełnym woni kwitnących róż i heliotropów. <br>Wszedł po schodach. Cicho otworzył drzwi do mieszkania. Było późno, spodziewał <br>się, że wszyscy już śpią. Skradał się ostrożnie na palcach. Kiedy jednak wsunął <br>się do cenaculum, powitał go żółty płomień oliwnej lampki. W jej blasku zobaczył <br>kobiecą postać z głową opartą na stole. Zatrzymał się. Aksza widać zasnęła czekając