groźnego omdlenia. Zadziorna gwiazdka wycięta z blachy scyzorykiem ukłuła Ola w rękę. Jak ocucony spojrzał wokoło. Leżało tu na dywanie z ośmiu ludzi. Poznał Malutkiego. Odwrócony tyłem, zdawał się mieścić na swoim miejscu pod oknem tylko dzięki temu, że głowę miał wtuloną w ramiona, jak człowiek spodziewający się uderzenia. Zdjęty hełm trzymał między kolanami, jak wiejskie kobiety gęś, z której drą pierze. Olo ruszył w jego stronę. Szukając dla stopy miejsca w kłębowisku rąk i nóg trafił na czyjąś dłoń, przestraszony zrobił prędko krok i zwalił się na śpiących. Żaden się nie poruszył. Olo z włosami zjeżonymi, jak człowiek, który postawiwszy