zarówno<br>Kronika świata Schedla z 1490 roku, Opisanie Europy Hartmanna czy<br>Topografia Czech i Śląska Zeiller-Meriana. Podróżujący z takim atlasem<br>mógł identyfikować miasto już z odległości, porównując liczbę wież<br>kościelnych, a dzięki rycinom bardziej kunsztownym, nawet sylwetki<br>lokalnych gmachów. Z czasem każda świątynia, jej architektoniczna<br>bryła, charakter wieży, kształt hełmu czy inne szczegóły stały się<br>elementem geograficznej charakterystyki miejscowości. Ale to nie<br>kartografia uczyniła świątynię - obiekt wyróżniający się z zabudowy<br>świeckiej - miejscem geograficznym. Bo już na długo, zanim zaczęto<br>sporządzać mapy, świątynie były częścią ogólnego systemu<br>geograficznego. Pełniły ważną rolę w konstruowaniu sieci dróg i<br>wytyczaniu szlaków pielgrzymkowych, zwykle pokrywających