natężeniu, cechowało anarchistów włoskich, hiszpańskich czy francuskich jeszcze w wiele lat po śmierci Bakunina - przynajmniej do połowy lat dziewięćdziesiątych XIX w. A jednak nawet wówczas opis powyższy nie pasował do zwolenników Elisée Reclusa czy Lwa Tołstoja, nie wspominając już o przedstawicielach kierunków indywidualistycznych. Chociaż w każdym anarchiście było coś z heretyka, "coś" tym większe, im większe było jego umiłowanie sprawiedliwości i prawdy, nie wszyscy bynajmniej odznaczali się buntowniczym temperamentem. Swoją niezgodę na zastany porządek rzeczy objawiali w bardzo różny sposób. <br>Tym co wyróżniało anarchistów bodaj najwyraźniej było specyficzne połączenie pasji moralnej z argumentami rozumowymi, a raczej, ściślej rzecz ujmując, podporządkowanie tych