tylko czarne oczy! I ich nie przeoczysz, o nieee!". Pięć razy z rzędu, przez bite pół godziny, czysto i dźwięcznie, bo z pełnego playbacku. Włączał mikrofon jedynie na tę wzniosłą chwilę, gdy dusza artysty czuje niepowstrzymaną potrzebę rzucenia w publikę gorącego "Cześć!" albo "Hej!". Tłum skakał posłusznie. "Czarne oczy" Saszy hipnotyzowały. Ach te rosyjskie oczy! Szczere i przyjazne. Oj, miały siłę. I budziły też we mnie pewne skojarzenia. <br><br>W polskiej telewizji występował swego czasu Anatolij Kaszpirowski. Wystarczyło, by ten hipnotyczny Rosjanin przez kilka sekund wpatrywał się w nas z telewizora, a natychmiast polska dusza lgnęła ku duszy rosyjskiej. I teraz po