są od nich zależne, a kultura uczy je uległości. Nieliczne kwiaty buntu - między innymi Manuela Gretkowska, Izabela Filipiak i Kinga Dunin - niewiele tu zmieniają. Karmienie czytelnika bajkami zamiast prób uchwycenia realności to strategia na krótką metę. Rzeczywistość jest znacznie bogatsza w fantazje niż odloty - nawet najwrażliwszych.<br>W najnowszej polskiej prozie historia kończy się na narodzinach autora. Nie dostrzegam najmniejszego zainteresowania mentalnym kontaktem ze schedą naszych dziadów. W kraju, w którym odbył się straszliwy Holocaust, ani jeden mój rówieśnik nie stworzył polsko-żydowskiej powieści. Czy to nie dziwne? Dlaczego autorom tak bardzo brakuje odwagi do penetracji własnej historycznej tożsamości?! Dopóki nie przyznamy