wiążą się z tradycją jako nieprzerwanym continuum, drugie przeciwnie, stanowią <br>nawiązanie do przerwanej tradycji. Tradycji XIX w. zawdzięczamy zachowanie twórczości <br>Mozarta i Beethovena, podczas gdy muzyka Palestriny i Bacha była przedmiotem <br>restauracji. Decydujący jest tu przede wszystkim dystans wewnętrzny, nie zaś <br>zewnętrzny, chronologiczny (Dahlhaus 1973, s. 44). Można także wyróżnić historyzm <br>"retrospektywny" ­ pojmujący styl palestrinowski nie jako przeszłą formę wyrazu, <br>lecz jako formę wyrazu uwolnioną z historii, oraz historyzm "relatywistyczny", <br>ze świadomością niepowtarzalności ­ z tendencją do kopiowania stylu palestrinowskiego <br>w muzyce XIX w. (Dahlhaus 1993, s. 700-701).<br> Historyzm jako praktyka kompozytorska oddziałał szczególnie silnie na europejską <br><br>muzykę kościelną, głównie XIX