spalić lniane płótno, a popiół rozsypać na cztery strony świata. Była to wiara ufna, konkretna, obca metafizycznym uniesieniom, wiara, w której modlitwa do konkretnego świętego mogła pomóc w znalezieniu zguby, w uśmierzeniu bólu zębów, mogła zapobiec powodzi, pożarowi, utracie mienia. Umieszczano więc na łąkach figury św. Rocha, by opiekował się hodowlą, św. Mikołaja, by strzegł przed wilkami. Pasieki strzegł św. Ambroży, nad wodą, przy mostkach widniał<br>&lt;page nr=32&gt;<br> we wdzięcznym kontrapoście św. Jan Nepomucen, którego kult przyszedł do nas z Czech. <br>Kapliczki z wyobrażeniem świętego patrona umieszczano na ścianach domu lub w jego bezpośredniej bliskości. Związek z osoba świętego patrona trwał całe życie