Słońce w odległości większej niż Neptun i Pluton. W taki właśnie sposób zaczęła się potwierdzać inna niezwykła hipoteza, według której cały nasz system planetarny spowija olbrzymich rozmiarów chmura drobnych skalno-lodowych brył, będących resztkami, jakie pozostały po ukształtowaniu się Układu Słonecznego.<br>Hipotezę tę sformułował po raz pierwszy w roku 1950 holenderski astronom Jan H. Oort (1900-92), próbując wyjaśnić za jej pomocą, skąd biorą się w naszym systemie planetarnym komety. Otóż uczony ten stwierdził, że komety długookresowe (czyli takie, którym na zakreślenie pełnej orbity wokół Słońca potrzeba co najmniej 200 lat) docierają do wnętrza Układu Słonecznego ze wszystkich stron sfery niebieskiej