głosowy chór <br>męski (Tenor I, II, Bas) i organy, opublikowaną w 1938 r. (zob. przypis 21, <br>s. 96); druga redakcja wprowadza pewne zmiany materiałowe (abstrahując od koniecznej <br>transpozycji), zapewne korzystne, choć niewielkie: kilkutaktowe rozszerzenia <br>(np. w Kyrie), dodanie wstępu organowego w Gloria, czy konieczne zmiany w prowadzeniu <br>głosów ­ przede wszystkim homogeniczny typ obsady. Cykl cechuje jednolitość <br>stylu. Wiąże się to niewątpliwie z charakterem motywiki Bogurodzicy (zob. szerzej <br>s. 96). Równocześnie <br>kompozytor wykorzystując konwencjonalne atrybuty fakturalne mszy cecyliańskich: <br>odcinki jednogłosowe, deklamacyjne, zdwojenia unisonowe, w sposób pełny inwencji <br>posługuje się zróżnicowaniem fakturalnym ­ z odcinkami imitacyjnymi z charakterystycznymi, <br>krótkimi motywami i frazami materiałowymi pieśni