Kwartalnika Psychiatrycznego", nazwał mnie &lt;orig&gt;kwerulantem&lt;/&gt;, ja zaś pokazałem mu język. Był to odruch niezbyt może odpowiadający powadze mego wieku i stanowiska, ale dziś sam już nie potrafiłbym go sobie wytłumaczyć. Chyba postąpiłem tak wskutek owego łaskotania mózgu.<br>Profesor René Garraud okazał się człowiekiem niezwykle kulturalnym i przyjął mnie z wielkimi honorami. Przedstawił mi swoich współpracowników, a następne polecił mnie opiece jednego z asystentów, doktorowi Adlerowi. Ten Alzatczyk o rudej czuprynie i wyglądzie prowincjonalnego klowna nie wywarł na mnie przyjemnego wrażenia. Miał tik w prawym oku, co nadawało jego słowom i zachowaniu zabarwienie ironii czy drwiny. Zresztą wydał mi się nieco podejrzany