powstania w Warszawie. Wiadomość ta wstrząsnęła mną do głębi i w pierwszym porywie chciałem biec i na oczach Basi zrehabilitować się w walce. Ale w okolicznych lasach tak się bili i nikt już w ogóle nie wychodził po zmroku z domu, że trwałem bez ruchu, wsłuchany w rozlewające się po horyzoncie echa wystrzałów i sparaliżowany nie tyle strachem, ile przekonaniem o bezowocności każdego mego wysiłku. Wiedziałem przecież, że los pozostawi mnie tak długo w spokoju, dopóki nie będę próbował się w jakiś sposób efektownie wychylić. Jak kiedyś praca w niemieckiej fabryce, tak obecnie mój pobyt na wsi wcale go nie interesował