analizy, którą - jeśli zajmuje ją estetyka - rozpoczyna się od futuryzmu: konwulsyjnego apogeum wiary w szybkość i jej piękno.<br>Bieg nowoczesności służył wszakże realizacji tego, co Zygmunt Bauman nazywa projektem. Był więc podporządkowany ruchowi rozmaicie pojmowanego postępu, który doprowadzić miał człowieka do umieszczonego na końcu trasy celu. I ów widniejący na horyzoncie finis nadawał szybkości kierunek - każdy krok słuszny był krokiem we właściwą stronę - a w pewnych momentach regulował nawet jej tempo tak, by biegnący nie wypadł z toru. Jeśli jednak - jak twierdzi Bauman - ponowoczesność nie myśli już o sobie jako o projekcie - nauki, techniki, postępu moralnego czy społecznego - oznacza to także