fundamencie pod taras - odparła Barbara. - Ode mnie.<br>- Jak to taras od ciebie? - zdziwił się Janusz. - Co ty masz na myśli?<br>- Pomoc ode mnie, nie taras. Pojawiam się w mroku.<br>- A, prawda. Karol, coś tam mówisz!<br>Siedzący w kucki pod szopą Karolek nie dosłyszał.<br>- Dobrze jest, na zerze! - zawołał zachęcająco.<br>- O hrabiance mówisz! - wrzasnął Janusz. - Puść, zaznaczyłem! Na czym stoimy?<br>- Na hrabiance - powiedziała zniecierpliwiona Barbara. - Pojawiłam się w mroku, coście zaślepli czy co?<br>- Panna hrabianka - powiedział Karolek, schylając się nad taśmą w nowym miejscu.<br>- Ode mnie pomoc przyjdzie - obiecała z niechęcią Barbara.<br>- I osiem sześćdziesiąt - powiedział Janusz. - I cóż nam panna hrabianka