ich.<br>- Nilfgaardzcy są to szpiegarze! - zaperzył się Słup Czarny z rodu Papebrocków. - Zwłaszcza ten, o, gałgan, wyszczekany jak wiejska sobaka. Poetą się być powiadał, łotrzyk!<br>- Tedy nie zełgał - uśmiechnął się rycerz w pozłacanym pancerzu. - To bard Jaskier. Znam go. Zdjąć z niego pęta. Z tego drugiego też.<br>- Pewni jesteście, panie hrabio?<br>- To był rozkaz, rycerzu Papebrock.<br>- Nie wiedziałeś, na co mogę ci się przydać, tak? - mruknął Jaskier do Geralta, rozcierając zdrętwiałe od więzów nadgarstki. - To teraz już wiesz. Moja sława mnie wyprzedza, wszędzie mnie znają i poważają.<br>Geralt nie skomentował, zajęty masowaniem własnych nadgarstków, obolałego łokcia i kolana.<br>- Raczcie wybaczyć gorliwość