piórem Klemensa Janickiego (1516-1543) osiąga punkt najwyższej sprawności. Nie jest to wszakże dość charakterystyczna dla humanizmu sprawność produkowania coraz to nowych kombinacji z gotowych klisz. Można wprawdzie wskazać miejsca, w których Janicki korzystał z poematów antycznych i współczesnych poetów szesnastowiecznych, ale są to typowe dla jedności kulturowej antyku i humanizmu loci communes. Janicki poszedł tropem doświadczeń Jana z Wiślicy i Mikołaja Hussowczyka, którzy doskonalili narzędzie humanistycznej łaciny na temacie historycznym polskim i polskim obyczaju czy pejzażu; ale Janickiego dzieli od tych dwu poprzedników różnica talentu własnego i dojrzałości kultury renesansowej.<br>Pierwszym zbiorem utworów Janickiego były (drukowane dopiero w 1574 r