grupami morskich gadów. Sposób ich lokomocji był zresztą zupełnie odmienny od stosowanego przez plezjozaury i plakodonty. Ich przodkowie posługiwali się do pływania umięśnionym ogonem bez udziału nóg. Dowodzi tego zarówno rozwój płetwy ogonowej, jak i stopniowa redukcja rozmiarów kończyn tylnych. Przystosowały się do życia w wodzie wyjątkowo dobrze.<br>Najstarsze szczątki ichtiozaurów znane są z końca wczesnego triasu. Już wtedy była to grupa o wielkim rozprzestrzenieniu geograficznym i znacznym zróżnicowaniu. Tworzący płetwę fałd skórny rozwinął się głównie na grzbietowej stronie ogona, jak dowodzi wydłużenie wyrostków ościstych (ryc. 10.9). Zastanawiające, że taka sama konstrukcja ogona rozwinęła się niezależnie w jurajskiej linii morskich