wysuwających na poczesne miejsce dydaktyczną funkcję sztuki – wypalił na młodym człowieku niezatarte piętno i nie dziwi, że siedemdziesięcioletni starzec spoglądając na swoje życie dostrzega w nim znamienną dominację etyki: „bom zawsze mniemał, że dla poety potrzeba i łaski nieba, i cnoty". Klasycystyczny rodowód ma zarówno głoszony przez Wężyka ideał umiarkowania w życiu i sztuce, jak pewność, „że to tylko przeprowadzić zdołam, do czego mię wyższa wezwała wola, i że ludzie są tylko tej woli narzędziem". Do kanonów klasycyzmu należy też przekonanie, że w życiu i w sztuce, istnieją granice, „za które mi wychodzić nie było wolno". Na