pewnością. Od głowy rozchodziła się specyficzna aureola w kształcie promieni, liści czy też piór. Lecz najbardziej w tej rzeźbie uderzył mnie wygląd twarzy. Dawno już straciła nos, a zacięte w stanowczym grymasie usta, uparty podbródek i śmiałe brwi wygładził czas, lecz oczy wciąż były wyraźne - wąskie i lekko skośne. Prawie identyczne z tymi, jakie setki razy widziałem w lustrze.<br>"Zza zachodniego oceanu przypłynęły okręty o czarnych burtach i czerwonych żaglach, a na nich przybyli wojownicy i magowie" - przypomniałem sobie początek zbioru starych przekazów. Jednej z moich ulubionych lektur.<br>Z żalem porzuciłem rzeźbę. Ciekawe, jaki człowiek do niej pozował? Czy był wojownikiem