Andrzeja Wernera Polskie, arcypolskie oraz Pasja i nuda, napisane przecież przez krytyka i badacza, który skądinąd świadomy pułapek wybranego przez siebie dyskursu, ganił innych za to, iż dokonując absolutyzacji samej literatury i jej autonomii (wedle Wernera casus Wojciecha Karpińskiego), albo z kolei za to, że wypreparowując z tekstu poglądy ryzykują "ideologiczne i światopoglądowe uproszczenia" (casus Ryszarda Legutki) i piszą o literaturze tak, jakby jej samo istnienie w języku i lekturze cechowała "całkowita nieproblematyczność".<br> Dyskurs nastawiony na rekonstrukcję światopoglądu autora i na polemikę w tym względzie, bądź wzajemne utwierdzenie się co do afirmowanych wartości nie pozostawał bez następstw. Po pierwsze, były one