aktorskich młodej generacji. Przedstawienie (ściślej mówiąc reżyseria założyciela i dyrektora Teatru Współczesnego, Erwina Axera) i rola tytułowa przeszły niezwykłą próbę obcego zespołu i obcej widowni: zyskały sukces w Leningradzie. Także na Londyn był to wybór wyjątkowo wiele obiecujący, bo Wielka Brytania przeżywa w tej chwili falę zainteresowania Brechtem, oczywiście nie ideologiem, lecz dramatopisarzem, twórcą określonego stylu inscenizacyjnego i określonego stylu interpretacji aktorskiej. Wszystkie te rachuby zniweczył protest pani Brechtowej, w którym kompensacyjna gorliwość notorycznie niekochanej, notorycznie zdradzanej żony przemieszała się z urażoną ambicją i płaską zawiścią.<br>Teatr Współczesny musiał zastąpić "Karierę" czymś innym. Wybór padł na dwa jednoaktowe utwory Sławomira Mrożka