wydaje się to jednak uzasadnione. Pomiędzy indywidualizmem a altruistyczną etyką anarchokomunistów istniało stałe napięcie. Równie trudno było pogodzić deklarowaną niechęć do przemocy, tolerancję i szacunek dla bliźnich, z buntowniczą postawą wobec świata. Francuski uczony przecenia także trwałość związków z anarchizmem przeciętnych aktywistów. Ogromna większość spośród nich zaczynała przecież od innych ideologii, a dla sporej liczby ruch libertarny okazał się tylko stacją przesiadkową. Nawet w swoim anarchokomunistycznym wydaniu anarchizm nie był ani tak spójną, ani tak bezproblemową i odporną na doświadczenie ideologią, jak bywa niekiedy przedstawiany. <br>Stan umysłów przeważającej liczby zachodnioeuropejskich anarchistów końca ubiegłego stulecia mógłby służyć jako ilustracja pojęcia mentalności rewolucyjnej