tez. Zdumiewa żarliwość tej publicystyki, ale również jej niesamowicie bliski kontakt z empirią, z bieżącymi wydarzeniami, z ówczesnymi socjolektami...&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;RZ&lt;/hi&gt;: &lt;who1&gt;Przepraszam, pani Ewo, Co to jest socjolekt?&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;ESz&lt;/hi&gt;: &lt;who3&gt;Pan sobie ze mnie żartuje...&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;RZ&lt;/hi&gt;: &lt;who1&gt;Nie, naprawdę nie wiem, a gdy czegoś nie wiem, to pytam.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;KSz&lt;/hi&gt;: &lt;page nr=47&gt; &lt;who2&gt;Socjolekt, to język grupowy - idiolekt, to język osobniczy.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;RZ&lt;/hi&gt;: &lt;who1&gt;Dziękuję.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;KSz&lt;/hi&gt;: &lt;who2&gt;Nie wiem, czy jest to unikalna właściwość wywodu Berenta, czy całej publicystyki tamtego okresu. Berent łatwo przechodzi z płaszczyzny problematyki historyczno-kulturowej na płaszczyznę problematyki empirycznej, kiedy w ślad za nazewnictwem ukutym w toku wydarzeń rewolucyjnych odwołuje się do demaskatorskiego określenia "&lt;orig&gt;proletarjuchy&lt;/orig&gt;" lub kiedy