drzew zdawał się w doskonałej harmonii z rozpierającym ją poczuciem szczęścia".<br>Ją? Jego! To Siwy się śmiał.<br>Otrząsnął ręce z książki i wytarł o kraciaste szkaradzieństwo. Z &lt;orig&gt;ple- śpiewu ptaków- ple- doskonałej harmonii- go- go-&lt;/&gt; rozpierającego szczęścia. Rozpierało, rozpierało, trach! - rozparło i pękło.<br>Był idiotą, że wrócił do Domu. Był idiotą, że obiecał zastanowić się. I dlatego teraz zwariował.<br>Położył się w trawie i zamknął oczy. Poczeka. Ma czas. Pofatyguje się i raz jeden spojrzy na tę, jak jej tam, artystkę z Kalenia.<br>Nikt nie nadchodził długo; całą wieczność, jak mu się zdawało.<br>Potem pomyślał, że trawa stłumi kroki, chaszcze zasłonią