siebie wściekły. Tym bardziej, że nie przewidziałem oczywistej reakcji lekarza dyżurnego. Mało, że zawracam mu głowę na dyżurze, kiedy sposobi się raczej do spania, to jeszcze mówię mu jako chory z podejrzeniem schizofrenii, że czuję się zagrożony i w dodatku oczekuję od niego konkretnych decyzji, mających zapewnić mi bezpieczeństwo. Czysty idiotyzm. Tym bardziej, że na jego miejscu postąpiłbym dokładnie tak samo: zignorowałbym takie gadanie i dałbym pacjentowi coś na sen.<br><br>W nocy obudziło mnie niesamowite uczucie. To było uczucie śmierci. Nie da się tego opisać. Współtowarzysz z sali zacisnął ręce na mojej szyi, chcąc mnie najnormalniej w świecie udusić. Oczy wyszły