samego siebie? Myślę, że nie. Chociaż nie jest wykluczone, że kiedyś będę jak stary &lt;name type="person"&gt;Peer Gynt&lt;/&gt;, który po kilkudziesięciu latach wraca do swojej wioski i stwierdza, że w gruncie rzeczy jego szczęście było zawsze tu. Nie będę się zarzekał&lt;/&gt;". Dokładnie na tym polega wyjątkowość dzieła Wilniewczyc - po dnie słów Seweryna idzie ciemny prąd nie do ominięcia. Od pierwszego do ostatniego zdania. I nie ma w tej ciemności niczego nachalnego.<br>Seweryn, gdy czyta "&lt;name type="tit"&gt;Dziennik&lt;/&gt;" Gombrowicza, rozrzuca przeczytane kartki. Gdzieś w środku przedstawienia dotyka ziemi zdanie: "&lt;q&gt;Bez bólu świat byłby obojętny&lt;/&gt;". A na końcu niezmiennie: "&lt;q&gt;Sztuka to przygoda tragiczna&lt;/&gt;". W książce Wilniewczyc żyje